Gdy Zielona Góra pustoszeje

Z zielonogórskiego pejzażu coraz szybciej znikają miejsca, które ongiś zasiedlała bohema naszego miasta. „Bohomaz” spod BWA odszedł do wieczności, podobnie jak i kluby studenckie „Zatem” i „Karton”, niedawno zamknięte pod dość wymijającym powodem. Tytuł od redakcji.

Adam Fularz

Jacek Uglik („Zielona Góra, miasto zombich”) dość trafnie podsumował Zieloną Górę jako miasto zdominowane przez emerytów i rencistów. Ta wizja „miasta spokojnej starości” już się ziszcza. Najbardziej jednak szkoda jedynego miejsca które w Zielonej Górze reprezentowało światowy poziom - skłotu Awarii. 

Skłot jak skłot, czyli pusty budynek zajęty przez młodzież, miejsce w którym organizowano koncerty zagranicznych grup. Grał tu chyba cały świat, a na imprezy ściągał nawet spory tłumek. Afisze w stylu „Spokojnie - to tylko awaria”, nie podające jednak miejsca owej niezbyt legalnej „awarii”,  zapowiadały coraz to bardziej egzotyczne klimaty muzyczne. Jak na typowy skłot przystało, był tu i skłotowy pies, i ściany pokryte ars murale. Całość ożywała tylko w czasie weekendów. 

Klub w zasadzie wyglądał jak zwykła brytyjska czy irlandzka knajpa, położona na bocznej ulicy, przerobiona ze zwykłego domu z salą koncertową urządzoną w salonie gościnnym. Tyle że w Polsce tkwiącej mentalnie we wciąż mocno komunistycznej codzienności, ten był reliktem lepszej cywilizacji. Zielonogórska „Awaria” odeszła w niebyt z chwilą zmiany właściciela budynku. Nowy już nie chciał by gościł w nim lokalny kolektyw tworzący ducha tego miejsca. 

Dziś miłośnicy offu i alternatywy, dawni bywalcy „Bohomazu” czy „Awarii”, zaludniają puby i sale koncertowe Wielkiej Brytanii lub Irlandii. W 2005 i w 2006 roku miały miejsce dwie fale gigantycznej emigracji właśnie tych grup społecznych z naszego miasta. Jeszcze niedawno zaludniali ławeczki pod BWA, dziś zarabiają w trzy dni tyle, ile zarobiliby w Polsce przez miesiąc. To właśnie oni ściągają do Anglii i Irlandii swoich przyjaciół. Osoby, które w Zielonej Górze mieszkały kątem u rodziców, tam wynajmują apartamenty w dość burżuazyjnie wyglądających rezydencjach. Emigracja dla młodych i obytych okazała się windą do świata innych relacji.

I trudno się im dziwić. Co niby miało ich zatrzymać w Zielonej Górze? Któż chciałby mieszkać w mieście, na którego deptaku w sobotni wieczór poza sezonem nie dzieje się wiele, a całe centrum miasta w apogeum weekendu robi  wrażenie wymarłego? I tak w Zielonej Górze wciąż dzieje się nadzwyczaj sporo jak na miasto błyskawicznie wyludniające się z młodych ludzi. Niemniej, trudno milcząco przejść obok widocznych symptomów rozpadu życia kulturalnego miasta, trudno nie zauważyć zbiorowego exodusu zielonogórskiej bohemy. 

Dziś, aby spędzić udany weekend bliżej rdzenia współczesnej polskiej kultury i sztuki, trzeba wyjechać z Zielonej Góry do innego, większego miasta. Niestety, z racji fatalnych połączeń komunikacyjnych (szczególnie do Wrocławia) jest to trochę trudne. Jeśli więc już ktoś wyjeżdża, to często na stałe. W Zielonej Górze młodych ludzi trzyma jedynie uniwersytet, ale absolwenci tuż po odebraniu dyplomu ukończenia studiów, uciekają stąd. W odróżnieniu od innych miast zachodniej Polski, nie posiadamy aury miasta, w którym coś się dzieje. Zieloną Górę wystarczy porównać choćby z gwarnym Rzeszowem, o innych miastach nie wspominając, aby uznać swoje miasto za miasto odrętwiałe i na wpół martwe.